Artist's Statement

As a foreigner, and a non-European at that, I am very aware of 'borders.'
I confront all kinds of them every day: physical borders, cultural borders and, most daunting, language borders.

Although this cautions, confines and occasionally frustrates me, it also fascinates and frees me. Sometimes, that's what borders do.

The 'Borders' Theme

Each of my works in this exhibition presents a spatial interpretation
of a situation, condition or feeling that, as a foreigner, I might confront
on any given day...my personal borders, if you will.

The works, then, interpret such concepts as isolation, transitioning, participation, and so on.

Table Display Text

BORDER CROSSINGS
Just as I have chosen to cross borders
into another land,
another culture,
another language...
Every day that I paint, I choose to cross borders
into other ways to see, to do, to say—
to 'places' that I haven't been before.

Sometimes, the crossing is unsuccessful
and I remain where I started.
But still, left to try another day. 

—PK

Four paintings: Essence Nr 1 thru Nr 4

For many artists, nature is a stimulus, an inspiration and a readily-available subject. No less for me.

What I find forever fascinating in art is the ability of simple, abstracted forms to convey the essence of the complex. And what is more complex than nature?

In this series of paintings, I have attempted to create a visual 'shorthand'
for a range of natural forms—in this case, from the plant world. Each of the resulting compositions falls midway between barely-figurative and purely abstract. Each is an essence. 

Hopefully, by slanting the viewer’s perspective toward: 'I think it’s a forest—but it wouldn’t have to be,' I have helped him/her to appreciate the form (shape, color, line, texture) for what it is: form!

AMSTERDAM— Drenthe is, in Dutch terms, a fairly remote province, but to hear western Dutch folk rhapsodize about it as if it were a far-flung wilderness is comical indeed. Space there certainly is, but, were you to hurl a stone at random, you would almost certainly hit a building. The West Highlands or the Mid West it is not.

Dotted throughout with farms and conservative by nature, Drenthe has nonetheless exerted its pull on individual, quirky and alternative sorts, many of whom have fled the packed city life of the West. Not all of them hug the trees. Yet it is still quite a surprise to find, living plump in the middle of a Drenthe forest (whose trees he doesn't hug), a painter from Chicago, particularly one whose work flows with suggestions of Constructivism, Abstract Expressionism, Pop Art and Graffiti.

Patrick Koeller, who was in the States a graphic designer and art director, gave himself full-time to painting after arriving in Holland six years ago. His early work was figurative if slightly impressionistic (like a compelling picture which evokes the busyness of Dresden station), while the art which followed was already part-abstract. Now, as you can see and savour at his current exhibition, Koeller has opted for full abstraction, which naturally taps into his lengthy career as a designer. However, as is clear from, for example, 'Letters with Black and Green,' there is a resonance, a depth, which means he produces art, not design, and he has finally arrived at his planned destination: 'I find non-figurative painting more intriguing, and I was aiming for abstract all along. I really wanted to do something new, to challenge myself, to stand outside my comfort zone. I would describe my approach as planned spontaneity. Yet what I now do doesn't negate working from subject matter.'

In 'Vertical Landscape,' although it is tempting to interpret the purple and black blobs, along with what resemble piano keys, as two individuals united by music, Koeller insists that the only meaning is the visual experience itself. In his work, which skilfully orchestrates both harmony and contrast, the form is indeed the content. So, Chicago is now in Amsterdam, at Funen Art Gallery until 20 June, 2009.

Orchestratie van contrasten, ambiguity van ruimte
Wat mij het meeste interesseert in deze specifieke aanpak is de uitdaging een hoeveelheid van harmonieën en contrasten/tegenstellingen te orchestreren (donker/licht, puur/verdund, warm/koel, hard/zacht, precies/niet precies, ruw/gepolijst, groot/klein, etc) die tezamen resulteren in een verrukkelijke onduidelijke (tegenstrijdige)—daardoor steeds boeiende—ruimte.

Vorm wordt onderwerp
Waar het om gaat in deze schilderijen, zoals over het algemeen in niet-figuratieve kunst, is de vorm zelf. Er is geen bijbedoeling of uitbeelding behalve the visuele ervaring van het schilderij. In de algemeen (uitgezonderd nr 211, "Pop Monologue") geen politieke, maatschappelijke of commericeele boodschap. Er is geen referentie naar enig specifiek onderwerp of wezen.

Waar al lettervormen voorkomen, zijn deze louter bedoeld gezien en gewaardeerd te worden voor de vormen of structuren die ze bieden en de rollen die ze vervullen in de totale compositie.

Zelf zie ik in mijn recente schilderijen tenminste vier aspecten die verwijzen naar vroegere kunst trends, bewegingen of stijlen . . . 

Constructivisme
De niet-figuratieve trend in kunst ontwikkelde zich in Rusland in het begin van de twintigste eeuw. In hoofdzaak werd deze gekarakteriseerd door een streng formele organisatie van basis elementen, een relatief minimale ruimte en het gebruik van moderne, industriële processen en materialen.

Deze doelstellingen, deels afgeleid van Cubisme en Futurisme, worden tot op heden beoogd door kunstenaars.

Abstract expressionisme
Deze kunstbeweging is van de jaren veertig van de vorige eeuw. Deze neigde naar grote spontaan en energiek geschilderde doeken meestal abstract in aanpak en was naar algemeen aangenomen geinspireerd en gaf uiting aan de onbewuste creativiteit van de kunstenaar. De Europese Cobra kunststroming is hieraan verwant.

Pop-art
De kunstbeweging van de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw, stak de draak, ofwel verheerlijkte, aspecten van de populaire cultuur—waaronder culturele ikonen, industriële materialen en commerciële kunstafbeeldingen, boodschappen of objecten.

Graffiti
De vaak door jongeren uitgevoerde, soms politiek gerichtte straatkunst geassocieerd met symbolen, markeringen of letters­—meestal zonder toestemming toegepast op muren, openbare werken of aanplakbiljetten.

ZUIDWOLDE— Gedurende de maanden mei en juni toont de in Koekange woonachtige Amerikaanse kunstschilder Patrick Koeller in het gemeentehuis een verzameling van zijn schilderijen. De collectie met het thema ‘Looking Back’ geeft inzicht in zijn artistieke ontwikkeling vanaf zijn aankomst in Nederland in 2003.

Patrick Koeller, die in Chicago voornamelijk in de grafische vormgeving- en reclamewereld werkzaam was, vestigde zich met zijn vrouw in Koekange. Hier houdt hij zich bezig met zijn schilderkunst.

Van Chicago naar Koekange was natuurlijk een behoorlijke overschakeling. Van een miljoenenstad naar een landelijke omgeving. Maar de rust en kalme schoonheid van de landerijen, bos en heide bevallen hem uitstekend.

Koeller: ‘Ik doe veel inspiratie op in Drenthe. Soms is het de harmonie en andere keren juist de contrasten van Drenthe die mij zo boeien.’

Uit zijn werk blijkt dat ook reiservaringen opgedaan in andere landen zijn creativiteit stimuleren. De werken variëren van semi-realistisch tot meer
abstracte afbeeldingen waar vorm, lijn, kleur en structuur de nadruk krijgen.

De schilderijententoonstelling is te bezichtigen tot 2 juli 2008 tijdens de openingstijden van het gemeentehuis: maandag tot en met donderdag van 8.30 uur tot 16.30 uur en op vrijdag van 8.30 tot 13.30 uur.

Tegenwoordig maak ik vaak schilderijen die tot stand komen via het integreren van eerdere schilderijen in een nieuw werk door gedeeltelijk overschilderen van het oorspronkelijke werk met een andere afbeelding/werk. Gebruikmakend van een 'doorschijn' effect blijven sommige vormen en/of kleuren van het eerdere schilderij deel uitmaken van de nieuwe compositie. Deze techniek bewerkstelligt verdere 'onvoorziene ongelukjes' in het creatieve proces en heeft een nadrukkelijke invloed op hoe een schilderij zich verder ontwikkelt en het eindresultaat.

Deze techniek vereist vanzelfsprekend een grote mate van beheersing en geduld. Immers, het gaat erom dat vrijwel onzichtbare of nauwelijks herkenbare elementen—soms zelf verwarrend en intrigerend voor de aanschouwer—uiteindelijk integraal samenkomen in het nieuwe werk.

MARTERHAAR—"Het leerproces houdt nooit oop." De ogen van Patrick Koeller staan vastberaden als hij zijn woorden uitspreekt. De Amerikaan van geboorte zet zijn woorden kracht bij in het vervolg van zijn verhaal. Hij blijven leren. "Anders kun je beter stoppen en wat anders gaan doen." Hij schildert meer en meer abstract. "Het is verbazingwekkend wat een ander gevoel je hebt als je op doek schildert."

Patrick is zestig jaar en heeft een hele carriére achter de rug als grafisch ontwerper. Vele advertenties in de Verenigde Staten kwamen van zijn hand, hij won er prijzen mee en genoot de nodige bekendheid in het wereldje. Toch besloot hij om in 2003 met zijn partner Willemien Prins naar Nederland te verhuizen. Om precies te zijn naar het Drentse platteland in een 'recreatiewoning' op bungalowpark Marterhaar. Ze waren net op tijd voordat het besluit viel dat nieuwe eigenaars er niet permanent mogen wonen. Patrick en Willemien dus wel en dat doen ze nog steeds tot grote tevredenheid. "We hebben het huisje via internet gekocht zonder dat we et gezien hadden," lacht Patrick.

Hard werken
Willemien en Patrick leerden elkaar ruim 26 jaar geleden kennen. Zij werkte op het Nederlandse consulaat in Chicago en woonde al sinds 1961 in de States. Later begonnen ze samen het bedrijf Prins-Koeller, gespecialiseerd in communicatie, advertenties en design. Een brochure uit die tijd toont de namen van alle clienten, met daarbij namen als Uncle Ben's, McDonnell Douglas, Sheraton Royal Hotel en Kimberly-Clark.

Patrick gaf ook les aan de Western Michigan University, maar na al die jaren hard werken was het tijd om te genieten van rust. Omdat ze al eens enige maanden in het bungalowpark hadden doorgebracht en bijzonder gecharmeerd waren van de omgeving, vertrokken ze van het drukke Amerika naar het rustieke Drenthe. Pas in Nederland stortte Patrick zich helemaal op het schideren. Het ging hem niet snel genoeg, want onder andere door een inburgeringscursus had hij maar weinig tijd over om zich verder te bekwamen. "Dat was een pijnlijke tijd," kijkt hij terug. Hij leerde een en ander bij Clive Miller in Meppel. Al op jonge leeftijd realizeerde Patrick zich dat hij de creatieve kant op moest. Hij wilde wel commerciele kunstenaar worden, maar dat liep allemaal anders. Hij ontdekte als 20-jarige de grafische vormgeviing. "Hier in Nederland besluit je eerder wat je wilt worden, dat duurt in Amerika wat langer," vergelijkt hij. Patrick volge universitaire opleindingen en haalde een 'masters degree'.

Familiaire connecties
"Hier is het mooi en rustig, een paradijsje." Zegt Patrick veelbetekenend als hem gevraagd wordt wat het paar naar Marterhaar leidde. "Een mooi contrast met Chicago," roept Willemien door de kamer. "Door familaire connecties hebben we in 2002 een paar maanden hier gezeten. We moesten toen terug naar de Verenigde Staten om een en ander uit te zoeken. Ja, we hielden al veel van Drenthe en maakten vrienden." Voor een kunstenaar is het bovendien een prettige omgeving om inspiratie op te doen. "Maar ik schilder meer dan natuur. We zijn onlangs nog in Barcelona geweest." Als voorbeeld laat hij wat werk zien, onder meer van een abstract schilderij van een aantal woningen aan de Moldau bij Praag. Geschetst vanuit een rijdende trein en thuis geinterpreteerd vanuit die ruwe schets met vage herinneringen. Ik doe dat wel vaker, ik start met een compositie. Ik probeer dan meer spontaan en abstract te schilderen. Ik probeer er steeds minder over na te denken. Ik heb altijd goed getekend en het zien van details is geen probleem. Wel een probleem is om die details uit mijn geheugen te wissen." Patrick toont de Praagse huizen, waar de details nagenoeg ontbreken en de skeuren later ingevuld zijn. "Ik kan jou precies zo schilderen als je bent, maar dat is saai," zegt hij tegen de verslaggever.

Moelijk weg doen
Patrick voerde de productie van zijn weken langzaam op: in het begin tien schilderijen in een paar maanden tijd, de laatste twee jaar zo'n 130 stuks. Een deel daarvan kon zijn goedkeuring niet verkrijgen en werd vernietigd. Hij houdt zijn schilderijen in principe zelf. "Ik vind het soms moelijk om ze weg te doen. Pas later heb ik gedacht om wat te verkopen. Dat is vrij recent. Het leven hangt er niet van af," aldus Patrick. Wel heeft hij lang na moeten denken over de verfoopprijs van zijn schilderijen.

Eigenlijk vindt hij de prijzen vrij hoog en mede daarom moeilijk om zijn eigen werk te prijzen. "Het is maar wat iemand het waard vindt. Ik doe mijn best om een eerlijke prijs te maken in vergelijking met de kwaliteit." Hij maakt zijn werk op doeken van 60 bij 80 of 50 bij 70 centimeter, maar wil graag overstappen naar het groter werk. De geringe afmetingen van zijn studio buiten spelen hem parten ook het vervoer is moeilijker naarmate de omvang van het werk toeneemt. "En mensen moeten ook meer ruimte hebben om zo'n groot werk op te hangen. Mensen zijn nog steeds bang om een groot schilderij thuis aan de muur te hebben. Wij houden juist van grote schilderijen."